Uvod
Ivica Vdović, poznat i kao VD, bio je ključna figura u muzičkoj sceni bivše Jugoslavije, ali i u stvaranju zvuka novog talasa. Njegov život bio je obeležen muzičkom strašću, ali i neizbežnim obratima koji su ga odveli u smrt u mladoj dobi. Ovaj tekst prepričava njegove poslednje želje, detalje iz njegovog života i umetničke zaostavštine, kao i nasleđe koje je ostavio za sobom.
Život i muzička karijera Ivana Vdovića
Devedesetih godina prošlog veka, tokom turbulentnih i nesigurnih političkih vremena, muzička scena bivše Jugoslavije se menjała. U Beogradu su nastali bendovi kao što je „Rimtutituki”, sastavljen od članova popularnih grupa poput „Katarine Druge”, „Električnog orgazma” i „Partibrejkersa”, čiji su članovi, među kojima su bili i Cane, Anton, Gile, Čavajda i Borko Petrović, utemeljili antiratnu poruku kroz svoj rad. U Zagrebu, Jure Stublić je nastupao sa pesmama koje su reflektovale političke i društvene promene.
Međutim, Ivica Vdović je u to vreme bio teško bolestan, a njegova smrt 23. septembra 1992. godine bila je veliki gubitak za muzičku scenu. Ovaj muzičar, koji je svojim talentom i strašću ostavio dubok trag u muzici, preminuo je u Beogradu na Infektivnoj klinici.
Testament i poslednje želje
Dok je bio svestan svoje bolesti, Ivica je 19. avgusta 1990. godine sastavio testament koji je sadrži njegove poslednje želje i uputstva u slučaju njegove prerane smrti. U testamentu je jasno naveo da želi biti spaljen, a urna sa njegovim pepelom sahranjena u Obrenovcu, pored svojih roditelja. Takođe, džez saksofonista trebao je da odsvira bluz tokom njegovog ukopa, ali s posebnim naglaskom na energiju i vitalnost, bez patosa.
Njegove želje uključivale su i muzički aspekt njegove smrti. Ukoliko to bude moguće, želeo je da se odsviraju ciganske pesme, uključujući pesme Harija Belafontea „Jamajka” i „Matilda”, koje bi trebalo da se izvode u roku od deset dana od njegovog polaganja urne.
Njegova imovina, uključujući pokretnu imovinu, bila je namenjena njegovom bratu Darku, sa željom da on nastavi njegovu muzičku ostavštinu i, kako je Ivica to napisao, “da napravi bar jednog Ivana, kad on to nije mogao”.
Jednu od posebnih želja Ivica je uputio svom prijatelju Dušanu Tomanoviću, tražeći da se organizuje izložba njegovih fotografija u SKC-u. Takođe, njegova biografija i diskografija trebale su biti obrađene u relevantnim časopisima, kako bi se sačuvala i poštovala njegova umetnička ostavština.
Sećanje na Vdovića
Ivica Vdović bio je više od muzičara; on je bio simbol slobode u muzici, a njegova ostavština ostaje trajni deo istorije jugoslovenskog i beogradskog roka. U njegovoj muzici nije bilo kompromisa, bio je avanturista u umetnosti, osvajajući nove zvučne horizonte i naglašavajući slobodu izraza.
Njegov prijatelj i kolega iz grupe „Šarlo akrobata”, Srđan Marković („Đile”), napisao je dirljiv tekst u kojem se podseća na Ivicu kao umetnika i prijatelja. Marković je istakao kako je Vdović bio više od same svirke, kako su ga svi pratili, jer je on bio muzika. Njegov udeo u stvaranju ne samo albuma, već i u razumevanju muzičkog izraza, bio je nezamenjiv.
Uticaj na muzičku scenu
Iako je „Šarlo akrobata” bio ekstreman i radikalan za vreme kada su delovali, njihov uticaj na mlade generacije bio je dugotrajan. Kao što je istakao rok kritičar Aleksandar Žikić, iako su bili previše kompleksni da bi imali direktne sledbenike, bend je pokazao da je moguće stvarati i koristiti talent na način koji je bio neograničen i oslobođen od ograničenja koja su postavljali drugi muzički pravci. Vdović, zajedno sa Kojićem i Mladenovićem, ostaje među najvažnijim ličnostima jugoslovenske muzičke scene, a njihov jedini album „Šarlo akrobata” i dalje je među najvrednijim ostvarenjima.
Zaključak
Ivica Vdović je svojim životom i radom pokazao koliko je muzika moćna u životima ljudi. Njegove poslednje želje i testament, iako jednostavni, duboko govore o njegovoj ličnosti i njegovom shvatanju umetnosti. Vdov je bio simbol jedne epohe, a njegov rad ostaje važan podsetnik na to koliko je muzika bila i može biti oslobođena svih normi. Njegova umetnost nastavlja da živi kroz sećanja njegovih prijatelja, kolega i svih onih koji su je doživeli.
