U današnjem članku, upoznaćemo vas sa životom i karijerom Jovana Marića, poznatog srpskog psihijatra čiji je rad i životni put izazvao brojne kontroverze i pažnju javnosti.
Marić je postao prepoznatljiv po neobičnim izjavama i angažmanu u različitim područjima, uključujući sudsku psihijatriju i specifične slučajeve, ali i po svojim brojnim ulogama u društvenom životu. On je predavao sudsku psihijatriju i veštačio u mnogim poznatim sudskim procesima, među kojima je bio i slučaj Lauševića. Takođe, jedno vreme bio je ambasador u Nigeriji, ali je smenjen zbog tzv. afere “Sekselencija”. Autor je nekoliko knjiga, udžbenika i trilogije o mentalitetu Srba.
- Marićevo detinjstvo bilo je obeleženo porodičnim tragedijama i specifičnim iskustvima koja su oblikovala njegov pogled na svet. Njegova kuća bila je velika i lepa, ali nakon streljanja oca, postala je državna svojina. Ipak, njegovoj majci je bilo dozvoljeno da u njoj živi do smrti. U dvorištu kuće, Marić je odrastao u društvu Alije, dečaka iz muslimanske porodice koja se uselila u kuću 1945. godine. Alija je morao da posti tokom ramazana, a Marić se seća kako bi, kada bi se upalili kandilji na džamiji, Alija govorio: “Idem večerati, pa se vraćam da se igramo.”
Marić je bio talentovan klavirista, iako nije imao posebno muzičko obrazovanje, jer je imao klavir kod kuće, dok su u Bijeljini samo dva klavira bila u muzičkoj školi i njegovoj kući. Kao dete, bio je najbolji učenik, šahista, sportista, glumac i član folklorne sekcije. Njegova prva zaljubljenost dogodila se kada je imao 14 godina, a u osnovnoj školi je nastupao u pozorištu, igrajući u predstavi “Izbiračica”. Prvi poljubac dogodio se iza pozorišne zavese, što je bio jedan od nezaboravnih trenutaka njegovog mladalaštva.
Njegovo školovanje bilo je ambiciozno, a latinske izreke kao što je “Aut Cezar, aut nihili” oblikovale su njegov životni pristup. Slušao je želje svojih roditelja, pa je odlučio da upiše medicinu. U Beogradu je bio odličan student, a već sa 23 godine diplomirao je medicinu. Nakon toga, radio je na hirurgiji, a ubrzo je shvatio da želi da se bavi neuropsihijatrijom. Započeo je specijalizaciju iz psihijatrije 1969. godine, što je bio prekretnica u njegovoj karijeri.
Marić je postao asistent na Katedri za psihijatriju na Medicinskom fakultetu u Beogradu, iako nije bio član Saveza komunista, što je bio značajan politički izazov u to vreme. Kasnije je stekao međunarodnu prepoznatljivost, a godine 1970. bio je poslanik na svetskom psihijatrijskom kongresu na Havajima. Marić je bio i na specijalizaciji u Njujorku, gde je imao priliku da proučava psihijatrijske slučajeve u jednom od najuzbudljivijih gradova sveta.
- Privatni život Jovana Marića takođe je bio obeležen mnogim izazovima i romantičnim pričama. Njegova prva velika ljubav bila je Mirjana, s kojom je bio u braku. Iako su imali problema, posebno zbog toga što nisu imali decu, njihov odnos je opstao neko vreme. Kasnije je ušao u drugi brak sa Aleksandrom, sa kojom je imao ćerku Joanu. Međutim, i ovaj brak je završio razvodom, a Marić je tokom života imao nekoliko značajnih ljubavnih veza. Naredni brak sa Danijelom bio je vrlo turbulentan i prepun izazova, ali i ove godine je smatrao vrednim sećanja.
Marić je poznat i po tome što je u sedamdesetim godinama napravio seriju erotskih filmova koje je prikazivao u svom stanu, što je izazvalo pažnju i dovelo do njegovih problema sa zakonom. Međutim, Marić je sve ove godine tvrdio da je njegova seksualnost bila rezultat povećanog nivoa hormona i njegove istraživačke prirode prema seksologiji. Kasnije je ostvario i treći brak sa Danijelom, studentkinjom, a u tom braku su imali sina Mateju.
Godine 2014. Marić postaje ambasador u Nigeriji, gde je stekao novi nadimak, “sekselencija”, koji je nastao nakon šale koju je napravio na račun svog statusa. U Nigeriji je, kao i u prethodnim godinama, bio u vezi sa mladim devojkama, a njegove avanture su često bile tema razgovora. Iako su mediji mnogo pažnje posvetili njegovim ljubavnim životima, Marić je uvek bio jasan u tome da su njegova deca najveća radost njegovog života.
Na kraju, Marić je suočen s ozbiljnim zdravstvenim problemima, uključujući i borbu s koronom, koju je preživeo i vratio se u život. Smrt je za njega postala neka vrsta simboličkog momenta, jer je osetio kako je to doživeti smrt dva puta. Njegova filozofija o životu bila je jasna – najveća radost koju čovek može doživeti su njegova deca, a najveća tuga je suočavanje s gubitkom voljenih osoba.
Marić je svoje poslednje godine posvetio završavanju knjige o očevim tekstovima, pišući o tragedijama Jugoslavije i Srba. Takođe, verovao je da se dobro dobrim vraća, i nadao se da će biti zapamćen kao učinljiv čovek, koji je pomogao mnogim ljudima tokom svoje karij
